สมัยที่ผมเริ่มออกท่องยุทธพภแห่งบาสเกตบอลนั้น

 

ผมใฝ่หาการฝึกฝน มีอยู่ช่วงหนึ่งของผม ถือเป็นโชคชะตา หรือฟ้าบรรดาล

สนามไทย-ญี่ปุ่น ดินแดง (สนามเก่า ไม่มีแอร์)

ทีมเยาว์ชนเขต 10 (กทม.) เขาทำการฝึกซ้อมกันอยู่

ไม่รู้พ่อผมไปรู้ข่าวมาจากไหน

ก็เลยขับรถพาผมมาที่สนาม (หน้าด้านมาขอซ้อมด้วย)

ซึ่งเค้าก็ไม่ว่าอะไร ยินดีให้ซ้อมด้วยกัน

กับนักกีฬาที่เตรียมตัวไปแข่ง กีฬาเยาว์ชนแห่งชาติ

โดยที่ผมไม่รู้จักใครเลยในสนามแห่งนี้

ผมมีโอกาสได้ร่วมซ้อม วิ่ง ส่ง ชู้ต

ฝึกพื้นฐานต่างๆ แต่เป็นไปในแบบ

ทำยังไงก็ได้ให้บอลมันลง

เพราะ คนเหล่านี้เค้ากำลังซ้อมเพื่อไปแข่ง

ไม่มีเวลามานั่ง เทรนให้กับมือใหม่

แบบผมแน่นอน

สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนั้นคือ

การฝึกสังเกตุ (ครูพัก ลักจำ)

คนที่เล่นตำแหน่งเดียวกับเรา

ว่าเขาทำยังไง แล้วก็ก๊อปปี้เลย

อย่าคิดมาก ผมไหนชู้ตแม่นๆ

ผมก็จะสังเกตุว่าท่าของเขา

ขึ้นบอลยังไง

(สมัยนั้นไม่มีใครมานั่งสอนคุณหรอกครับ อ่อนแอก็เลิกเล่นไป)

นักบาสชุดนั้นมีเยาว์ชนทีมชาติปนอยู่ด้วย หลายคนครับ

ช่วงลงทีมถ้าคนขาด ผมก็ได้ลงไปเล่นบ้าง

(แต่ส่วนมากได้แต่ยืนดู ฮ่าๆ)

แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี

ได้เจอคนเก่งๆ ที่นอกจากเพื่อนแถวบ้าน

สมัยนั้นไม่มีเฟสบุค ก็เลยไม่ได้คอนเน็กชั่นกลับมา

เพราะ คงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับนักบาสมือใหม่

พึ่งหัดเล่น แต่ผมไม่สนอยู่แล้วขอให้ได้ซ้อม ก็โอเค

ที่เล่ามาทั้งหมด มันเกี่ยวกับ ชายคนนี้ครับ ครูป้อม

ตอนนั้นครูป้อมเป็นโค้ช เยาวน์ชนเขต 10

แต่ก็ไม่รังเกียจ นักบาสนอกสังกัด ที่เดินมึนๆเข้ามาขอซ้อมด้วย

สอนบาสให้ สอนเทคนิก วิธีป้องกัน ที่ผมจำมาจนถึงทุกวันนี้

และยังสามารถใช้ได้อยู่ ไม่ล้าสมัย

นี่ก็ล่วงเลยผ่านมา เกือบ 30 ปี

ผมกับครูป้อม ก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

ที่กีฬาแห่งชาติเจียงฮายเกม

ขอบคุณครูป้อมที่ยังไม่ทิ้งบาสเกตบอลไปไหนครับ

 

จบ

เรื่องมันนานมากแล้ว

อาจจะมีเลือนลางในความทรงจำ

ก็ขออภัย ในบางข้อมูล

หากผมผิดพลาดนะครับ

ขอเขียนบันทึกไว้ว่า วันนี้ 27/11/2561

ทีมบาสเกตบอล จ.นครสวรรค์

ได้ผ่านเข้าไปชิงเหรียญทอง

ถือว่าทำได้เกินเป้าหมายครับ

ปล. ตอนนี้ มีคนเอาเหรียญไปขาย

ปั่นราคากันน่าดู

ซึ่งส่วนตัว

ปีนี้ผมไม่ได้เหรียญ

เพราะมาในฐานะ ผช.โค้ช

สั้นๆสามคำ เซ็งชิปหาย